نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
استادیار پژوهشکده ارتباطات و مطالعات فرهنگی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی
چکیده
هدف این مقاله پرداختن به آثار هنرمندان معاصر زن ایرانی است که با الهام از دوختن و بافتن، در جستجوی زبان زنانه هستند. آنگونه که لوس ایریگاری شرح می‌دهد، زبان زنانه برای بیان تجربه‌های زنان و درک و دریافت زنان است. در این مقاله این پرسش دنبال شده است که هنرمندان زن هنرهای تجسمی، چگونه و با چه شیوه هایی بافتن و دوختن را به راهی برای جستجوی زبان هویت زنانه تبدیل کرده‌اند؟
برای پاسخ به این پرسش با ترکیب روش‌های «تحلیل روند» و «تحلیل رویداد»، پنج نمایشگاه هنری «تجلی احساس» (1371 تا 1388)، «سو+زن» (1395)، «زنان می‌سازند» (1398)، «نخش» (1398) و «پرسبوک» (دوره 1398 تا 1400) مطالعه و تحلیل شد. نتایج نشان دهنده تغییرات تجربه هنرمندان زن معاصر ایران طی دهه 1370 تا 1400 در استفاده از دوختن و بافتن است. دوختن و بافتن در آثار برخی نقاشان زن ایران نماد زنانگی مطلوب بوده است، به ویژه در رویداد هنری مخصوص زنان با عنوان «تجلی احساس» طی دهه 1370 که هنرمندان، دوختن و بافتن را به عنوان زنانگی مادرانه و مهارت زن در چارچوب کار خانگی و گاه سنتی و روستایی تصویر کردند؛ اما در پی تغییرات اجتماعی- فرهنگی دهه 1380 در رویدادهای هنری همچون نمایشگاه «سو+زن» و «زنان می‌سازند» و «پرسبوک» شاهد به کارگیری دوختن و بافتن همچون کنشی انتقادی و زبانی برای بازاندیشی هویتی زنان توسط هنرمندان زن در دهه 1380 و 1390 هستیم.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
Looking for feminine language: Study of the works of Iranian women artists inspired by sewing and knitting experiences
نویسنده [English]
- Masoomeh Taghizadegan
Faculty of cultural studies and communications, Institute for humanities and cultural studies
چکیده [English]
In many cultures, weaving and knitting as a profession and industry are mostly the work of men, and home sewing and weaving, that is, as far as it is placed in the territory of the home, are mostly the work of women. Especially in the modern era, when the distinction between the workplace and the home led to the distinction between men's professional sewing and women's knitting and needlework. The purpose of this article is to deal with the works of contemporary Iranian women artists who, inspired by sewing and weaving, are searching for a feminine language. As described by Luce Irigaray, feminine language is for expressing women's experiences and understanding and receiving women. In this article, the question is followed that how and with what methods have the female visual arts artists turned knitting and sewing into a way to search for the language of female identity?
To answer this question by combining the methods of "Trend analysis" and "Event Study", five art exhibitions were studied and analyzed; include: "Tajali Ehsas" (1371 to 1388), "sew+zan" (1395), "Women Create" (1398), "Nakhsh" (1398) and "Pressbook" (period 1398 to 1400).
The results show the changes in the experience of contemporary Iranian women artists during the 1370s to 1400s (1990s-2020s) in the use of sewing and weaving. Sewing and knitting in the works of some Iranian female painters has been a symbol of desirable femininity, especially in the artistic event for women titled "Tajali Ehsas" during the 1370s, when artists used sewing and knitting as maternal femininity and women's skills in the context of domestic work and Sometimes they portrayed traditional and rural; However, following the socio-cultural changes of the 1380s, in artistic events such as the exhibition "sew+zan" and "Women Create" and "Pressbook", we witnessed the use of sewing and knitting as a critical and linguistic action for rethinking the identity of women by female artists in the decade. We are in 1380 and 1390
کلیدواژه‌ها [English]
- feminine language, sewing and knitting, knitted collages, women'
- s art, Iranian women artists, contemporary Iranian painting
)