جامعه شناسی
فاطمه یمینی؛ طلیعه خادمیان؛ حسین دهقان
چکیده
ناسزاگویی به‌عنوان بارزترین ویژگی موسیقی عامه‌پسند رپ، شاخص‌های زبانی اجتماعی را در ادبیات افراد جامعه تغییر می‌دهد. هدف این پژوهش کشف و بررسی دلالت‌های ذهنی و معنایی دختران هوادار تتلو از گوش‌دادن به آهنگ‌های ناسزاگوی اوست که با روش کیفی و تکنیک نظریۀ زمینه‌ای و استفاده از مصاحبه‌های عمیق نیمه‌ساخت‌یافته با 25 نفر از طرفداران ...
بیشتر
ناسزاگویی به‌عنوان بارزترین ویژگی موسیقی عامه‌پسند رپ، شاخص‌های زبانی اجتماعی را در ادبیات افراد جامعه تغییر می‌دهد. هدف این پژوهش کشف و بررسی دلالت‌های ذهنی و معنایی دختران هوادار تتلو از گوش‌دادن به آهنگ‌های ناسزاگوی اوست که با روش کیفی و تکنیک نظریۀ زمینه‌ای و استفاده از مصاحبه‌های عمیق نیمه‌ساخت‌یافته با 25 نفر از طرفداران تتلو (تتلیتی‌ها) انجام گرفته است. نمونه‌ها براساس نمونه‌گیری گلوله‌برفی انتخاب شدند. مصاحبه‌ها با رسیدن به اشباع نظری متوقف شد. مدل پارادایمی حاصل از تفسیر نظرات دختران هوادار نشان می‌دهد مقبولیت آهنگ‌های ناسزاگو در ارتباط با مجموعه‌ای از شرایط علی (بستر اجتماعی-فرهنگی، موقعیت‌های خاص، همذات‌پنداری، جذابیت تجربۀ زیستۀ هنرمند، مجوزنگرفتن و طردشدن از جامعه، پیشینۀ خانوادگی خواننده)، شرایط زمینه‌ای (فقر، بیکاری، انزوا، نداشتن سرگرمی) و شرایط مداخله‌گر (سلطۀ صنعت موسیقی، گروه همسالان) معنا می‌یابد. دختران با بهره‌گیری از راهبرد‌های عادی‌بودن ناسزا در سبک رپ و دلنشین‌بودن ناسزا، ناسزاگویی در موسیقی خیابانی را توجیه می‌کنند که از پیامدهای آن تخلیۀ انرژی، ایجاد گفتمان ناسزاگویی در ادبیات جامعه، عادی‌شدن ناسزاگویی به اطرافیان، تشدید ناسزاگویی در آهنگ‌های جدید و گرایش به نیهیلیسم است. هواداران، خود و خواننده را طردشده از جامعه و قربانی ظلم و تبعیض احساس می‌کنند و به‌دلیل اینکه در برابر تبعیض‌ها فاقد قدرت عمل هستند، به افراد درمانده و ضعیفی می‌مانند که صرفاً با ناسزاگویی قادر به ابراز خشمشان هستند.
